Voor ondernemers is het weer eens wat anders, in plaats van blauwe enveloppen ontvangen ze een paarse enveloppe. “Analoge spam?” is de eerste gedachte. “Hmm, mijn bedrijfsnaam, t.a.v. Crediteurenadministratie, mijn adres, spookfactuur zeker?” Toch maar even openmaken. “Ah! Een plaagfactuur van onze vrienden van reprorecht.” Dan volgt het dilemma van de gemiddelde drukke ondernemer: geen tijd om dit soort pesterijtjes aan te vechten en dus betalen we maar weer.
Waarom zou je betalen? Op de factuur staat dat het gaat om twee vergoedingen: “de wettelijke vergoeding voor fotokopiëren en de licentievergoeding voor digitaal hergebruik.” Wat ze factureren is volkomen legitiem, het is bij wet geregeld. Echter, het is echt niet van deze tijd. De bakker bakt brood en verkoopt het. De uitgever bakt tijdschriften en verkoopt ze. De bakker krijgt zijn geld van mensen die wat te eten willen hebben. De uitgever krijgt zijn geld van mensen die wat te lezen willen hebben. Zo simpel is het. Of toch niet?
Waarom dan die extra belasting? Omdat je brood niet kunt kopiëren en tijdschriftartikelen wel is het argument. Maar in Nederland is het niet ongewoon dat je voor je diensten maar één keer beloond wordt, je kunt je huis niet tegelijkertijd aan tien personen verkopen. De uitgeverslobby Rupsje Nooitgenoeg wil graag dat iedereen blijft betalen na kopiëren. In een tijd waarbij zelfs het maken van een foto met je smartphone al kopiëren is, en de halfwaardetijd van informatie extreem weinig is, moet je dit soort regelingen niet willen. Het maakt alles onnodig en onmogelijk complex. Overheid, grijp in en maak een einde aan dit soort stichtingen, die luizen in de pelzen van bedrijven en burgers zijn. Nog beter: Stichting Reprorecht, hef jezelf gewoon op.
Dan rest de keuze. De eerste optie is betalen. De andere optie: Als je geen kopieën maakt als omschreven, dan betaal je gewoon niet. Via de site kun je dit nog steeds aangeven via https://www.reprorecht.nl/mijn-reprorecht/ik-maak-geen-kopieen. Wel eerst inloggen met de gegevens in de brief.
Het is een schimmige praktijk van Stichting Reprorecht om deze mogelijkheid niet te noemen in de brief en brochure en bovendien ver weg te verstoppen in de site. Het convenant is overigens overeengekomen met VNO-NCW en MKB-Nederland. Als die organisaties staan voor de belangen van ondernemers dan is het hoog tijd dat ze ruggengraat tonen en de politiek ervan doordringen dat dit soort middeleeuwse wetten achterhaald zijn.